Poezi nga Zejnepe Bekteshi
Nëntor i dhimbjes!
Sot, eca rrugës e gjethet ishin vyshkur!
Si kraharori im në t ‘majtë!
Erdha të vizitova, dy-tri llafe me ty ndërrova!
E randë mos me u përgjigj Nana kur e thërret!
Ka 12 vjet Nanë që s’më flet!
Por, prapë vi e të vizitoj!
Punët e mëdha Nanë me ty i kuvendoj!
Hajde sonte n’andërr,
Kam çka t’kallëzoj!
Në Nëntorin e 2010-ës,
ti fillove ta ndjesh se po ik!
Fytyra jote filloi t’shndritë!
Çdo sekondë doje afër të të qëndroja!
Ashtu edhe veprova
Gjithë natën mbështetun n ‘krahë t ‘mbajta!
Siç më mbajte ti kur isha fëmijë!
Nanë, ti vendose me ik n ‘mëngjes atë ditë!
Fluturove n ‘qiell, fytyra jote bante dritë!
Mu ma këpute shpirtin që nga ajo ditë!
Tash, të mbaj çdo ditë në kraharorin tem t’majtë!
I vyshkur, por i fortë me ty engjëll mbrojtës!
