Kur jeni shumë i lodhur, mund të bëheni më të qetë, më të relaksuar se në gjendjen tuaj të zakonshme.

Po lëvizni drejt gjumit. Kur pini alkool ose merrni (droga) medikamente të caktuara (me kusht që ato të mos shkaktojnë dhimbje në trupin tuaj), ju gjithashtu mund të ndiheni më të relaksuar, më të shkujdesur dhe ndoshta më të gjallë për një kohë. Mund të filloni të këndoni dhe kërceni, të cilat që nga kohërat e lashta janë shprehje e gëzimit të jetës.

Për shkak se jeni më pak i ngarkuar nga mendja juaj, ju mund të shikoni gëzimin e Qenies.

Ndoshta kjo është arsyeja pse alkooli quhet edhe “shpirt”. Por ka një çmim të lartë për të paguar: pavetëdija.

Në vend që të ngriheni mbi mendimin, ju keni rënë poshtë tij.

Disa pije të tjera, dhe do të jeni rikthyer në sferën e perimeve. Vetëdija hapësinore ka pak të bëjë me të qenit “shpallur”.

Të dy qëndrimet janë të pamenduara. Këtë e kanë të përbashkët.

Dallimi themelor, megjithatë, është se në të parën, ju ngriheni mbi mendimin; në këtë të fundit bie poshtë saj. Njëri është hapi tjetër në evolucionin e ndërgjegjes njerëzore, tjetri një regres në një fazë që lamë pas shekuj më parë.

Kur dëgjoni për hapësirën e brendshme, mund të filloni ta kërkoni atë dhe, për shkak se po e kërkoni sikur të kërkoni një objekt ose për një përvojë, nuk mund ta gjeni. Kjo është dilema e të gjithë atyre që kërkojnë realizim apo ndriçim shpirtëror.

Prandaj, Jezusi tha: “Mbretëria e Perëndisë nuk po vjen me shenja që duhen respektuar; as nuk do të thonë: “Ja, ja ku është!” ose “Atje!” sepse ja, Mbretëria e Perëndisë është në mesin tuaj.”

Nëse nuk po e kaloni gjithë jetën tuaj të zgjuar në pakënaqësi, shqetësim, ankth, depresion, dëshpërim ose të konsumuar nga gjendje të tjera negative; nëse jeni në gjendje të kënaqeni me gjëra të thjeshta si për shembull të dëgjoni zhurmën e shiut ose të erës; nëse mund të shihni bukurinë e reve që lëvizin nëpër qiell ose të jeni ndonjëherë vetëm pa u ndjerë i vetmuar ose pa pasur nevojë për stimulin mendor të argëtimit; nëse e gjeni veten duke trajtuar një të huaj plotësisht me dashamirësi të përzemërt pa dashur asgjë prej tij apo saj. . . do të thotë se një hapësirë ​​është hapur, sado shkurt, në rrjedhën e pandërprerë të të menduarit që është mendja njerëzore.

Kur kjo ndodh, ka një ndjenjë mirëqenieje, paqeje të gjallë, edhe pse mund të jetë delikate.

Intensiteti do të ndryshojë nga një ndjenjë e kënaqësisë e sfondit ndoshta mezi e dukshme deri tek ajo që urtët e lashtë të Indisë e quanin ananda – lumturia e Qenies.

Për shkak se jeni kushtëzuar t’i kushtoni vëmendje vetëm formës, ndoshta nuk jeni të vetëdijshëm për këtë, përveçse në mënyrë indirekte. Për shembull, ekziston një element i përbashkët në aftësinë për të parë bukurinë, për të vlerësuar gjërat e thjeshta, për të shijuar shoqërinë tuaj ose për t’u lidhur me njerëzit e tjerë me dashamirësi. Ky element i përbashkët është një ndjenjë kënaqësie, paqeje dhe gjallërie që është sfondi i padukshëm me të cilin këto përvoja nuk do të ishin të mundshme.

Sa herë që ka bukuri, mirësi, njohje të mirësisë së gjërave të thjeshta në jetën tuaj, kërkoni sfondin e asaj përvoje brenda vetes.

Por mos e kërkoni sikur po kërkoni diçka. Ju nuk mund ta përcaktoni atë dhe të thoni, “Tani e kam atë”, ose ta kuptoni atë mendërisht dhe ta përkufizoni atë në një farë mënyre.

Është si qielli pa re. Nuk ka formë. Është hapësira; është qetësia, ëmbëlsia e Qenies dhe pafundësisht më shumë se këto fjalë, që janë vetëm tregues.

Kur jeni në gjendje ta ndjeni atë drejtpërdrejt brenda vetes, ajo thellohet. Pra, kur vlerësoni diçka të thjeshtë – një tingull, një pamje, një prekje – kur shihni bukurinë, kur ndjeni dashamirësi ndaj një tjetri, ndjeni hapësirën e brendshme që është burimi dhe sfondi i asaj përvoje.