Tomislav Markoviq është gazetar dhe shkrimtar nga Beogradi. Një nga themeluesit dhe redaktori i Kit Beton për Kulturë dhe Propagandë. Ai këtë herë ka shkruar një analizë për Al Jazeera për ballkanin. Aty ka paraqitur të gjitha faktet që Serbia ka shtrembëruar rreth sulmit terrorist që u krye në Banjskë të veriut të Kosovës para një jave. Sipas tij, në Serbi kriminelët e luftës janë pjesëtarët më të respektuar të shoqërisë, sapo kthehen nga burgu marrin nderimet më të larta shtetërore.
Markoviq thotë se Aleksandar Vuçiq e ka shpallur edhe Milan Radoiçiqin patriot të madh, mbrojtës të popullit serb në Kosovë, njeri “i pari në mbrojtje të veriut të Mitrovicës”, i cili është gjithmonë i gatshëm të luftojë për popullin e tij.
“Dihej më parë se heroi dhe patrioti në fjalë merrej me biznes të dyshimtë dhe se kompanitë e tij po gjenin punë fitimprurëse në Serbi, kryesisht për shkatërrimin e infrastrukturës. Pas publikimit të incizimeve dhe fotografive të një pjese të pasurisë së tij luksoze në Kosovë, u bë e qartë se për çfarë heroi bëhet fjalë”
Mediat e regjimit serb i shpallën heronj kombëtarë të rënët e banjës, pa asnjë problem e dyshim. Ata janë “heronj të Kosovës” që “vunë jetën për atdheun”
“Disa heronj vdesin për atdheun e tyre, disa vrasin për të, e disa edhe më shumë vetëflijohen duke u pasuruar në emër të Serbisë. E vetmja gjë që ka rëndësi është se asnjë sakrificë nuk është e kotë”.
Ky është artikulli i plotë i gazetarit, botuar në Al Jazeera:
Një formacion paraushtarak i uniformuar ka kryer sulm terrorist në fshatin Banjskë në veri të Kosovës. Një grup prej rreth tridhjetë burrash të armatosur vranë një polic dhe plagosën dy të tjerë. Ata hynë me forcë në manastirin ortodoks, thyen me makinë portën dhe rrezikuan jetën e murgjve dhe pelegrinëve. Gjatë gjithë ditës kanë shkëmbyer zjarr me organet e rendit, në atë konflikt mbetën të vrarë tre terroristë dhe u plagosën disa të tjerë. Bashkimi Evropian, SHBA dhe e gjithë bota e qytetëruar e kanë vlerësuar pa mëdyshje këtë sulm si akt terrorist.
Paramilitarët ishin të pajisur si një ushtri e vogël, kishin armatim dhe pajisje me vlerë pesë milionë euro. Mjete të blinduara, mortaja, mitralozë, pushkë snajper, raketahedhës, mina kundër personelit dhe antitank – kjo është vetëm një pjesë e arsenalit të tyre. Grupi i armatosur drejtohej nga Milan Radoiçiq, nënkryetari i Listës Serbe, njeriu të cilit Aleksandar Vuçiq ia besoi fatin serbëve në veri të Kosovës, mjeshtrit jozyrtar të jetës dhe vdekjes.
Radoiçiq është në listën e zezë të SHBA-së dhe Britanisë së Madhe, ku e gjeti veten si krahu i djathtë i Zvonko Veselinoviqit, i cili po ashtu është nën sanksione, pasi etiketohet si lider i një grupi kriminal që kontrabandon mallra të ndryshme, përfshirë narkotikët. dhe armëve. Dy kumbarët gëzojnë mbështetjen e pakufishme të regjimit të Vuçiqit, gjë që është mjaft e pritshme. Predrag Koluvija, i cili akuzohet për krijimin e plantacionit më të madh të marijuanës në Evropë, ka gjithashtu mbështetje progresive. Dhe të gjitha nën maskën e atdhedashurisë së famshme, mbrojtjes së interesave serbe dhe plaçkitje të ngjashme. Një fenomen i çuditshëm, ai narkopatriotizëm kriminal me një prekje terrorizmi, një kontribut origjinal i mendjes përparimtare në teorinë politike.
Saga e heronjve të Kosovës
Qeveria e Serbisë nuk priti asnjë orë, por menjëherë shpalli Ditë zie për shkak të vdekjes së terroristëve. Kur vdiqën tetë minatorë në minierën e Sokos, nuk kishte ditë zie. Kur u vra Oliver Ivanoviç, nuk pati asnjë zi zyrtare në nivel shtetëror. Meqë ra fjala, duhet thënë se autoritetet hetuese të Kosovës e dyshojnë Radoiçiqin për pjesëmarrje në vrasjen e Ivanoviqit, por i dyshuari është i padisponueshëm për organet e ndjekjes, pasi është nën mbrojtjen e Vuçiqit. Presidenti tha bukur se kafsha e tij e kaloi poligrafin dhe këtu përfundon çdo diskutim për përgjegjësi të mundshme penale.
Mediat e regjimit serb i shpallën heronj kombëtarë të rënët e banjës, pa asnjë problem e dyshim. Ata janë “heronj të Kosovës” që “vunë jetën për atdheun”, “viktima të terrorit të Kurtit”, luftëtarë të lirisë, kalorës serbë, Obiliq të rinj, heronj që qëndrojnë krah për krah me heronjtë e ngjyrave të Kosovës nga poezia epike, kryesisht. fiktive. Në këngë nuk u përfshinë vetëm Millosh Obiliq, Ivan Kosançiq, Toplica Milan, nëntë Jugoviq dhe i dhjeti Jug Bogdana, por ai nder u takoi edhe terroristëve të rënë.
Milan Knezheviq, politikan nga Mali i Zi besnik i Vuçiqit dhe Putinit, poet në kohën e lirë, tashmë u kishte kënduar atyre vargje: “Vdekja juaj është rruga drejt ringjalljes / Në heroizëm ju bëheni të parët / shpirtrat tuaj ngjiten te Zoti / Shkalla e gjakut të shenjtë serb // Jeta është e lirë, por lavdia është e përjetshme / Famullinë qiellore banove / Koka jote shkëlqen në çdo afreske / Në vend të diellit për Kosovë e Metohi”. Epo, nuk prisnim asgjë më shumë se kiç standard nacionalist nga një poet si ky, por ai të paktën mund të punonte pak në metrikë. Herë përdor dhjetën lirike, herë epike, pastaj i ikën rrahja e njëmbëdhjetë dhe e dymbëdhjetë, i bëjnë një vrull melodik, nuk e zotëron dot gjuhën dhe metrin e mallkuar as në këtë moment.
Afreske me imazhin e një vrasësi masiv
Muret në shumë qytete janë të suvatuara me postera kushtuar heronjve më të rinj të Kosovës, me një fotografi të Banjskës dhe tekstin: “Lavdi e përjetshme të gjithë serbëve që ranë në luftën për liri në këtë vend të shenjtë”. Në të gjithë Vojvodinën janë vendosur në mënyrë strategjike billborde me foto të objektit të faljes, poshtë të cilave shkruhet: “Manastiri i Banjskës 24.09.2023”, dhe sipër “Do të kujtojmë!” Lavdi heronjve”. Rrjetet sociale po digjen nga homazhet pas vdekjes për heronjtë e vrarë në sulmin terrorist në organet zyrtare shtetërore, të gjitha sipas recetës së “Informer”, ku thuhet se tre burrat e grupit të Radoiçiqit “dhunë jetën për atdheun” dhe për këtë arsye. – “I nderuar dhe i falenderuar përjetësisht”.
Glorifikimi i pjesëtarëve të rënë të formacionit paraushtarak dhe Dita e Zisë që shoqëroi, befasoi shumë, veçanërisht në komunitetin ndërkombëtar. Të bësh heronj nga njerëzit që sulmuan policinë, vranë dhe plagosën, hynë në një manastir dhe më pas mbajtën peng murgjit dhe pelegrinët – duket të paktën e çuditshme. Vetëm se nuk është as e papritur dhe as e palogjikshme në Serbinë progresive, të zhytur në furinë nacionaliste dhe shkatërrimin e të gjitha vlerave elementare njerëzore.
Kur kujtojmë se kush janë shpallur heronj, patriotë dhe modele në dekadat e kaluara krijuesit e realitetit tonë, atëherë nuk janë çudi të ashtuquajturat ardhje të reja në panteonin vendas. Mjafton të dilni në rrugë, të shikoni përreth dhe të shihni figurën e vizatuar të Ratko Mlladiqit që na shikon nga muret me njoftimin shoqërues “Heroi serb”. Një vrasës masiv, një njeri i dënuar për gjenocid në Srebrenicë, për rrethimin dhe satirizimin e Sarajevës, për spastrim etnik, për dëbime masive, për një mijë krime të tjera, një njeri që është i privuar nga gjithçka njerëzore – ai është një hero i padiskutueshëm në Serbi. , një shenjtor i gjallë, afresket dhe ikonat e të cilit janë pikturuar në zonat urbane dhe rurale të Serbisë
“Çdo serb është Radovan”
Nuk ka pleh, xhelat, përdhunues, kriminel lufte, vrasës fëmijësh, kasap, kriminel, drejtues të një formacioni paramilitar që nuk e bën yje publiku i ashtuquajtur patriotik. Sa më shumë civilë të vriste, aq më i madh është heroi. Sa më shumë grabiste në fushën e betejës, aq më shumë respekt merr. Për këtë pajtohen përfaqësues të qeverisë, një pjesë e mirë e opozitës, intelektualë të pandërgjegjshëm kombëtarë, propagandistë mediatikë, spiritualistë të së keqes, të gjithë anëtarët e elitës sonë uzurpuese. Epo, këtu janë qepur veshje me mbishkrimin “Çdo serb është Radovan”. Do të ishte sikur të rinjtë në Gjermani të mbanin bluza me mbishkrimin “Çdo gjerman është Eichmann”.
Në Serbi kriminelët e luftës janë pjesëtarët më të respektuar të shoqërisë, sapo kthehen nga burgu marrin nderimet më të larta shtetërore. Kështu, Nikolla Shainoviq u bë anëtar i Bordit Kryesor të Partisë Socialiste të Serbisë dhe Veselin Šljivančanin u bë anëtar i Bordit Kryesor të Partisë Përparimtare Serbe. Ky i fundit iu dha gjithashtu skribalizmit, vulos rrotulla me lakra në të cilat falsifikon të kaluarën e luftës dhe institucionet kulturore anembanë vendit i hapin dyert e tyre gjerësisht për të promovuar ato keqbërje me kopertina të forta dhe me kapak. Glorifikimi i vrasësve dhe kriminelëve të dënuar është një projekt shtetëror, pjesë e një strategjie për riformësimin e historisë, për mbajtjen gjallë të ideologjisë kriminale që nxori gjysmën e Ballkanit.
Heroi ynë është edhe Milan Lukiq, i cili organizoi një kamp përdhunimi në hotelin “Vilina vlas”, dogji të gjallë njerëz në Bikavac, rrëmbeu, vrau, torturoi dhe pushkatoi njerëz të pafajshëm vetëm pse nuk ishin serbë. Hero është edhe Željko Ražnatović Arkan, lideri i formacionit kriminal paraushtarak “Tigrovi”, kriminel, anëtar i DB-së, profiter lufte, grabitës dhe bandit si në paqe ashtu edhe në luftë. Heronj janë edhe Milorad Ulemek Legija dhe Zvezdan Jovanoviq i njohur si Zveki Zmija, qentë e luftës dhe vrasësit e kryeministrit të parë demokrat të Serbisë, Zoran Gjinxhiq.
Asnjë sakrificë nuk është e kotë
Aleksandar Vuçiq e ka shpallur edhe Milan Radoiçiqin patriot të madh, mbrojtës të popullit serb në Kosovë, njeri “i pari në mbrojtje të veriut të Mitrovicës”, i cili është gjithmonë i gatshëm të luftojë për popullin e tij. Dihej më parë se heroi dhe patrioti në fjalë merrej me biznes të dyshimtë dhe se kompanitë e tij po gjenin punë fitimprurëse në Serbi, kryesisht për shkatërrimin e infrastrukturës. Pas publikimit të incizimeve dhe fotografive të një pjese të pasurisë së tij luksoze në Kosovë, u bë e qartë se për çfarë heroi bëhet fjalë.
Ai është nga i njëjti grup me profiterët e ndryshëm të luftës, të cilët përdorin maskën patriotike për t’u pasuruar në kurriz të popullit të tyre, kryesisht përmes aktiviteteve të paligjshme. Mbrojtësi më i madh i popullit në Kosovë, i pari ndër serbët e Kosovës të rrezikuar – ka një vilë prej disa ari, me bilardo, një pishinë dhe një fushë futbolli, penthouse, apartamente, varka, bare, restorante, vetura të shtrenjta. … Çfarë ka tjetër në Serbi, vetëm Zoti dhe Ata e njohin Vuçiqin.
Dhe të gjitha këto i ka fituar në kushte të pamundura jetese, duke vuajtur nën “terrorin e Kurtit”, duke jetuar në një vend ku serbët janë të ekspozuar ndaj persekutimit dhe vuajtjeve të vazhdueshme. Çfarë do të ndodhte nëse nuk do të kishte terror dhe persekutim? Tashmë, një hero serb, një person në listën e zezë dhe udhëheqës i një bande terroriste ndoshta do të zotëronte gjysmën e Kosovës dhe një pjesë të Serbisë. Nëse asgjë tjetër, pas regjistrimeve të pasurisë së Radoiçiqit, u bë e qartë të paktën për çfarë vdiqën tre anëtarë të grupit të tij.
Kështu është në botën e çoroditur të ideologjisë nacionaliste dhe heronjve të saj të rremë. Disa japin jetën për vilën e Radoiçiqit, disa për llogaritë e majme bankare të përfituesve të luftës, disa për karrierën politike të Sheshelit dhe Vuçiqit, disa që ideologët e gjakut dhe të tokës të bëhen akademikë, disa për Zhelko Mitroviqin për të ndërtuar një perandori mediatike etj. , lista nuk mbaron kurrë. Disa heronj vdesin për atdheun e tyre, disa vrasin për të, e disa edhe më shumë vetëflijohen duke u pasuruar në emër të Serbisë. E vetmja gjë që ka rëndësi është se asnjë sakrificë nuk është e kotë.