Pakënaqësia aktuale duket se është pak më shumë se një zënkë çasti, por Franca dhe Gjermania duhet të kuptojnë gjithashtu se nuk është koha për t’i dhënë Putinit arsye për të qenë i gëzuar
Vladimir Putin është përballur me pengesa në fushën e betejës në Ukrainë, por ai mund të jetë i lumtur të dëgjojë për konflikte në marrëdhëniet midis presidentit francez Emmanuel Macron dhe kancelarit gjerman Olaf Scholz. Pas një samiti të anuluar dhe një shtrëngimi duarsh jo shumë bindëse dhe drekë pune, të dy liderët po luftojnë për të rikthyer magjinë e unitetit franko-gjerman. Dhe mezi fshihet gëzimi nga disa anë që “motori” i politikëbërjes së Bashkimit Evropian po prishet. Udhëheqësja franceze e ekstremit të djathtë, Marine Le Pen, shkroi në Twitter: “Macron ndjek vazhdimisht Gjermaninë, por Gjermania nuk ndjek Emmanuel Macron”.
Për të mos përmendur ata që në radhë të parë mohojnë ekzistencën e një motori të tillë. Skeptikët e kanë quajtur boshtin Paris-Berlin fiktiv, i krijuar nga pro-evropianët si një mënyrë për të maskuar rënien e Francës dhe ngritjen e Gjermanisë që nga fillimi i mijëvjeçarit.
Duhet të jemi të kujdesshëm që të mos e ekzagjerojmë ‘ftohjen’ Macron-Scholz. Franca dhe Gjermania janë në zemër të Evropës. Para Luftës së Irakut, Zhak Shirak dhe Gerhard Shrëder kishin shpesh mosmarrëveshje. Pas krizës financiare, problemet e Greqisë çuan në disa përballje mes Angela Merkelit dhe homologëve të saj francezë. Por as nuk duhet të festojmë. Marrëveshja midis 27 anëtarëve të BE-së është mjaft e vështirë kur dy ekonomitë e saj më të mëdha shihen sy më sy. Pierre Sellal, ish-ambasador francez në BE, e përshkruan marrëdhënien si “të nevojshme”, jo “sentimentale”. Shumë nga çështjet që ndajnë aktualisht dy vendet janë të një kohe të gjatë: preferenca e Gjermanisë për një ombrellë sigurie të SHBA-së mbi preferencën e Francës për projektet e udhëhequra nga Franca ose evropiane, modeli i saj energjetik i bazuar në lëndët djegëse fosile kundrejt bërthamës franceze dhe një tendence për të vënë interesat e veta tregtare mbi aleatët e saj – siç është marrëveshja për t’i shitur një aksion në një port të Hamburgut Cosco Shipping Holdings të Kinës.
Por nëse këto ndarje po ndizen tani, kjo është për shkak se Parisi dhe disa kryeqytete të tjera mendojnë se Berlini po dështon të kuptojë shkallën në të cilën ka gabuar strategjikisht në kaq shumë fusha.
Pasi kishin duruar leksione nga Gjermania gjatë gjithë krizës së eurozonës, Franca dhe të tjerët mund të ishin ndjerë të dëshpëruar kur panë se ekonomia e saj po dobësohej nga një varësi nga gazi rus dhe eksportet kineze. Dhe ndërsa tani po afrohet një recesion i dhimbshëm, ka një ankth mbi refuzimin e Gjermanisë për të ndryshuar qasjen e saj. Parisi dhe partnerët e tij prej muajsh kanë shtyrë Berlinin të pranojë më shumë huamarrje të përbashkëta si një mënyrë për të zbutur pasojat. Megjithatë, përgjigja nga Gjermania deri më tani ka qenë prioritizimi i planeve të saj kombëtare, të tilla si ndihma e brendshme deri në 200 miliardë euro (200 miliardë dollarë) ose përgatitja e një vizite tregtare në Kinë. Nuk ka asnjë zëvendësim të mundshëm për këtë motor evropian, edhe në një kohë kur qendra e gravitetit po zhvendoset në Lindje.
Franca ka kultivuar lidhje me Mbretërinë e Bashkuar për çështjet e mbrojtjes dhe me Italinë për çështjet ekonomike, por ndërtimi i koalicionit mund të shkojë vetëm kaq larg.
Franca dhe partnerët e saj duhet të vazhdojnë ta shtyjnë Gjermaninë në një drejtim më pak egoist, por Parisi gjithashtu duhet të fiksohet më pak në problemet e Berlinit dhe pak më shumë në ndryshimin e qasjes së tij. Mbështetja e Parisit për energjinë bërthamore ka qenë një zgjedhje e mirë, por një zgjedhje e minuar nga dështimet e politikës industriale të ndërmarrjes EDF. Për çështjet si mbështetja e Ukrainës e deri te reformat e brendshme ekonomike, Franca mund të bëjë më shumë për të qenë shembull. Dhe të dy palët duhet të punojnë për të kuptuar kufijtë e njëra-tjetrës. Pakënaqësia aktuale duket se është pak më shumë se një zënkë çasti, por Franca dhe Gjermania duhet të kuptojnë gjithashtu se nuk është koha për t’i dhënë Putinit arsye për të qenë i gëzuar. (The Washington Post)
