Omar Rahal dëgjoi një zë që vinte nga rrënojat, aq i dobët saqë u përpoq të kuptonte nëse mund të ishte vetëm në kokën e tij.
Disa netë më parë, dy tërmete me magnitudë 7.8 dhe 7.6 goditën fshatin e tij Harem në provincën Idlib të kontrolluar nga rebelët në Siri, duke rrafshuar dhjetëra ndërtesa, përfshirë bllokun e apartamenteve ku kushëriri i tij Mahmoud jetonte me gruan dhe shtatë fëmijët e tyre.
Disa orë më vonë, Rahal, shefi i policisë lokale, nxitoi në rrënojat e shtëpisë, duke shpresuar të gjente Mahmoudin dhe familjen e tij të gjallë.
Nuk dëgjoi asnjë shenjë jete gjatë gjithë mëngjesit, por në orën 12.30 dëgjoi katër fjalë të thëna nga vajza: “Më largo nga këtu”.
Pak metra poshtë majës së grumbullit të mbeturinave, të ngulitura mes betonit, shtrihej vajza pesëvjeçare e Mahmoudit, Jinan, së bashku me vëllanë e saj Abdullah nëntë muajsh, të cilin ajo po e ngushëllonte nën rrënoja.
Pranë tyre, i varrosur pranë mbetjeve të shtëpisë së saj, ishte trupi i nënës së tyre Suad. Rahal mund të shihte vetëm dorën e saj, me të cilën dukej se përpiqej të përqafonte fëmijët e saj për t’i mbrojtur ata, raporton Guardian, transmeton Telegrafi.
Rahal u përpoq t’i lironte, por kuptoi se nuk mund ta bënte i vetëm. Kështu filmoi dy fëmijët e ngujuar dhe ua dërgoi pamjet kolegëve të tij të policisë, duke u kërkuar që të ndërhynin.
Videoja u zhvendos shpejt nga një telefon në tjetrin, duke lënë kufijtë e Sirisë dhe duke u bërë virale. Videoja u bë virale në Twitter dhe u bë simbol i tragjedisë në Idlib.
“Njerëzit e mi mbërritën menjëherë dhe më ndihmuan të nxjerr Abdullahun e vogël, i cili për fat kishte vetëm disa gërvishtje të vogla. Por problemi ishte Jinan. Ajo ishte ngjitur në një pllakë betoni dhe kishte një shufër hekuri të ngulur në këmbën e saj”, tha ai.
Përpjekjet e shpëtimit në Idlib, që mbeti kryesisht i mbyllur nga bota e jashtme për dy ditë pas tërmetit, u ngadalësuan nga mungesa e makinerive dhe ndihmave, me njerëzit të detyruar të tërhiqnin të dashurit e tyre me duar – pra pa pajisje.
“Për të ngritur bllokun e betonit që e pengonte, ne përdorëm një krik, atë që ngrini veturën kur duhet të ndërroni gomën. Funksionoi. Por Jinan ende e kishte atë shufër hekuri të ngulur në këmbën e saj. Është dashur të pritet hekuri”, shtoi siriani.
Ekipet e shpëtimit u përpoqën të prisnin shufrën me një teh të trashë çeliku, ndërsa Jinan qante nga dhimbja. Për t’i bërë gjërat më të komplikuara, tërmetet e mëvonshme goditën përsëri fshatin. Ajo pak që kishte mbetur nga ndërtesa filloi të shembet.
“Të lutem! Na largoni nga këtu”, iu lut Jinan shpëtimtarëve.
“Nuk kishim zgjidhje. Rrezikuam të vdisnim dhe të humbnim një fëmijë. Prandaj, vendosëm të bënim atë që nuk donim kurrë – të nxirrnim Jinanin ndërsa këmba e saj ishte ende pjesërisht e shtyrë në shkop”.
Rreth orës 2 të mëngjesit të së martës, pas gati 22 orësh nën rrënoja, vajza u shpëtua.
Një javë pas shpëtimit, Guardian vizitoi Jinan dhe vëllain e saj më të vogël në një spital të konvertuar nga një shkollë e mëparshme, ku po trajtoheshin fëmijët e plagosur nga Haremi. Abdullahu flinte i mbështjellë me një batanije leshi, ndërsa Jinan ishte shtrirë, ende me dhimbje.
“Plaga në këmbë është shumë e rëndë. Jinan mund të mos ecë kurrë si më parë, nuk do të të gënjej. Nëse plaga nuk shërohet, ne mund të detyrohemi t’ia presim këmbën”, tha mjeku i saj, Ëaxhih al-Karat.
Pas publikimit të videos, disa media gabimisht bënë të ditur se babai i Jinanës ishte ende gjallë. Fatkeqësisht, nuk është kështu. “Jinan dhe Abdullah janë të vetmit që kanë mbetur gjallë në familje”, tha Rahal në lot.
Dy fëmijët iu besuan xhaxhait të madh dhe gruas së tij.
Jinan dhe vëllai i saj janë në mesin e numrit të madh të fëmijëve që kanë mbetur pa prindër nga tërmeti në Idlib. Numri i të vdekurve nga tërmeti në Siri ka kaluar mbi 3,580, në anën tjetër zyrtarët e OKB-së kërkojnë qasje më të madhe për ndihma në veriperëndim të vendit të mbajtur nga rebelët.
“Është një tragjedi,” tha Karat me zë të ulët.
“Jinan e di që ka mbetur vetëm me vëllain e saj. Por e shihni që edhe këta fëmijë këtu, pranë shtratit të Jinan, janë jetimë. Dhe shumica prej tyre ende pyesin se ku janë prindërit e tyre dhe kur do të vijnë. Së pari, ne duam t’i trajtojmë mirë. Pastaj në një moment do të detyrohemi t’u themi se edhe ata kanë mbetur jetimë”, shtoi Karat.
