Shumë kujtojnë format shumëngjyrëshe dhe tingujt irritues që shfaqeshin herë pas here në televizorët e vjetër. Këto forma kanë një emër. Ato quhen karta testimi ose model testimi.
Ky imazh u shfaq kur transmetuesi ishte aktiv por nuk transmetonte. Kartat e provës u luajtën në fillim dhe në fund të çdo transmetimi të programit dhe format me shumë ngjyra ndiqeshin kryesisht nga një ton i vetëm, megjithëse disa stacione përdornin një sinjal radioje ose luanin muzikë instrumentale.
Kartat e testimit janë po aq të vjetra sa televizori. Fillimisht u përdorën karta reale fizike në të cilat do të drejtohej kamera dhe më vonë filluan të përdoren pamjet.
Është çështje teknike. Qëllimi kryesor i këtij imazhi ishte të kalibronte sinjalin, domethënë të rregullonte kamerat dhe marrësit për të shfaqur saktë imazhin. Me kartat, stacionet televizive, si dhe shikuesit, mund të rregullonin pajisjet për të marrë cilësinë optimale të imazhit.
Prandaj, asgjë në kartat e provës nuk ishte e rastësishme. Qarku u përdor për të rregulluar linearitetin në një kohë kur televizorët përdornin tubat e rrezeve katodike. Ndërsa marrësit ishin bardh e zi, përdoreshin karta me nuanca të zezë dhe të bardhë. Por me televizorin me ngjyra filluan të përdoren karta me forma në ngjyra të ndryshme.
Ky model ka qenë gjithmonë i njëjtë. Në kartat e provës kishte edhe nuanca të së zezës, të cilat bënë të mundur rregullimin e shkëlqimit dhe kontrastit të ekraneve.
Karta më e famshme e provës u bë nga kompania Philips në 1966. Përmbajtja dhe forma ishin punë e inxhinierëve Finn Handil dhe Erik Helmer Nielsen. Modeli është përdorur në Britaninë e Madhe, Kanada, Shtetet e Bashkuara, Filipine, Japoni, Australi, Spanjë dhe shumë vende të tjera.
Këto karta testimi nuk përdoren tani sepse nuk kërkohet rregullim i figurës falë sinjalit dixhital të përdorur nga stacionet. Përveç kësaj, shumica e stacioneve sot transmetojnë gjatë gjithë ditës, kështu që nuk ka fillim dhe përfundim simbolik të ditës së punës.
