Roza Lati u përfshi nga një mori emocionesh mbrëmjen e kaluar (e shtunë).
Nga trishtimi për debatet me Meritonin, te rrëfimi për fëmijërinë e saj, surpriza speciale nga Vëllai i Madh dhe përqafimi me të vëllain, moderatorja ka përlotur me historinë e saj.
Ledioni: Roza, para se të hyje në “Big Brother” ke thënë që momenti që po jetoje nuk ishte më i miri. Ti thoshe që të dukej sikur jetoje në një dhomë të errët dhe shikoje Rozën të strukur në një cep pa ndonjë dëshirë të madhe për të vazhduar përpara. Kur të pyesnin pse do të futesh në BBV, ti thoshe që doje të hyje për të ndryshuar jetën, për të hequr mendjen nga ajo ndjesi që se ndryshoje dot prej kohësh. Si është të jesh në BBV?
Roza: Shumë bukur, por ka pasur edhe përplasje dhe momente ku më është kthyer shtëpia kundër, nuk flas dot.
Ledioni: Ti para se të hyje në “Big Brother” na ke dhënë disa foto që doje që ‘Vëllai i Madh’ t’i përdorte kur të flisnim për fëmijërinë tënde.
Roza: S’do të doja ta jepnit atë moment. Jam bërë shumë pishman që kam treguar dhe kam folur. S’do të doja ta jepnit.
Ledioni: Pse? Cili është meraku yt Roza? Ke merak se lëndon dikë?
Roza: Kam frikë se do të ndihet shumë keq mami. Sot dola shumë keq në Prime. Më erdhi keq për veten sot.
Ledioni: Po nëse nuk mërzitim njeri-tjetrin nuk jemi njerëzor. Ne jemi kështu siç jemi sepse ndonjëherë bëjmë gabime, por gabimet nuk na përcaktojnë ne.
Roza: E drejtë Ledion, por unë mendohem para se të flas dhe sidomos kur nuk di detaje, informacion. Mbi të gjitha jam shumë e kuptueshme dhe unë dëgjoj.
Ledioni: Roza, po ti nuk e kishe ditur si informacion. Po ta kishe ditur dhe ta kishe përdorur është gjë tjetër. Ki parasysh një gjë, nuk janë gabimet që na përcaktojnë ne, por sa shpesh ngrihemi sa herë që rrëzohemi. Sot ka qenë një natë e vështirë për ty, një natë që do të doje ta ktheje mbrapsh për të mos e bërë kështu siç erdhi, por sot mësove diçka dhe kjo është më e rëndësishme sesa pesha e fajit që mund të ndjesh.
Roza: Se di, mua edhe kur më kanë prekur dhe sulmuar. Nuk dua të flas, për hatër të ‘Vëllait të Madh’ nuk dua të flas.
Ledioni: Roza, mami dhe të gjithë ata që të njohin pak dhe të njohin shumë, duan të të njohin në të gjithën tënde. Nëse ti do të hysh në shtëpinë e “Big Brother” dhe të tregosh atë fasadën për të cilën ke punuar kjo është një gjë dhe e respektoj, por besoj se ke hyrë në atë shtëpi për të vënë zemrën në tavolinë dhe për të dalë ndryshe nga ç’hyre. Roza, ta ndjekim së bashku klipin tënd sepse më pas kam diçka të bukur për ty që besoj se të ka marrë shumë malli.
“Jam fëmija i Rita dhe Kristo Latit. Rita ime ka qenë nën presionin e paragjykimeve gjithë jetën derisa njohu babin tim. Ai e pa që ajo nuk ishte ashtu si paragjykohej dhe u martuan me dashuri, e deshën njeri-tjetrin. Jam një fëmijë që jam rritur me nënën artiste që e ndalonin të gjithë dhe i merrnin autografe dhe paralel nga ana tjetër, në shtëpi kishte shumë ulërima shumë sherre, me gjakun e mamit nëpër mure. Babi im kur ka qenë 19 vjeç është hedhur nga shkëmbi i Dhërmiut në det dhe aty ka pasur shkëmbinj nënujorë dhe është goditur në kokë. Atëherë s’ka pasur aparatura për ta kontrolluar dhe parë që babit tim i kishte plasur një venë në kokë dhe ajo me kalimin e kohës iu mblodh dhe iu bë tumor. Tumori në kokë të bënte agresiv, pa kontroll. Mami kur isha e vogël ka qenë me xhirime në Amerikë dhe kur u kthye solli një videokasetë. Unë ulesha të shihja gjithmonë aty afër të shihja. Një ditë nuk po ndizej, babi po përpiqej ta ndizte por pulti nuk punonte. Unë ngrihem dhe shkoj këmba-dorazi dhe them “o ba, mos duhet shtypur këtu”. Ai në atë moment më ka marrë në krahë dhe më ka përplasur në anën tjetër. U çova dhe u futa në divan, nuk u ndjeva, nuk më doli kokërr loti, nuk reagoi asnjë sepse kishim frikë. Rita ime e kuptoi që kishte ardhur një moment që nuk durohej më sepse kur vite babi unë mblidhja arushat e mi dhe fshihesha poshtë krevatit. Aty tha stop, kjo s’është jetë. Në djall shkoftë e gjitha. Nëna ime e kishte duruar gjithë këtë për shkak të opinionit. Kauza ime është që t’ju tregoj të gjitha grave në situate të tilla “grua çohu ik”. Merre fëmijën për dore sepse do të rritet, do bëhet grua, do të bëhet burrë. Fëmija do të bëhet mal, do të bëhet krah që do të mbështesësh kokën. Që babin tim të mos e linin vetëm, që të pleqëronte sepse nuk e dinin se sa do t’i zgjaste jeta, e njohën me një shkodrane me të cilin bëri dhe një djal. Vëllai im është 10 vjet më i vogël se unë. Babi që unë të afrohesha me të e sillte në shkollë te oborri. Ma ka sjellë nja dy herë të vogël që ta shihja. Ai e dinte përfundimin e tij dhe kur të mos ishte Rita ime dhe nëna e djalit unë atë do kem. Vëllai im bën shumë për mua, pa atë s’bëj dot”, rrëfeu Roza.
Ledioni: Cfarë po mendon?
Roza: Skenat e babit i kam traumë.
Ledioni: A ke ndonjë kujtim të bukur?
Roza: Shihnim dokumentarë bashkë. Më mësoi shahun, me zor po ma mësoi. Shahun dhe notin.
Ledioni: Ne jemi produkti i së shkuarës tonë, kjo ka të bëjë vetëm me zgjedhjet që i kemi bërë me koshiencë, por disa gjëra nuk i kemi në dorë. S’kemi në dorë se ku lindim, por ajo çka kemi në dorë është që të bëjmë paqe me të shkuarën sepse vetëm kështu mund të ecim para, ndryshe jemi të destinuar të qarkullojmë në një lupë që vazhdon, vazhdon dhe vazhdon.
