Në pothuajse 30 vjet në politikë dhe pothuajse 10 në qeveri, Berlusconi ka qenë gjithmonë një protagonist në skenën ndërkombëtare. Marrëdhënia me shumë kolegë përbëhej nga një përzierje e familjaritetit dhe bashkëfajësisë mashkullore, rivalitetit të testosteronit dhe vëllazëria.
Në samitin e Napolit në korrik 1994, i pari i G8 me Rusinë e Jelcinit, pas darkës në pallatin Caserta, Berlusconi u takua me Bill Clinton, përqafoi e Hillary, e cila thirri: E mrekullueshme!
“Të qetësohemi, përndryshe do të shtojmë pasardhësit sonte,”-iu përgjigj Berlusconi duke bërë të qeshë presidentin amerikan.
Ishte i njëjti samit në të cilin, duke u dashur të shkonte në tualet, ai kuptoi se edhe Francois Mitterrand kishte të njëjtën rrugë si ai.
“Të moshuarit fillimisht,”- tha ai, duke i rrëmbyer një buzëqeshje presidentit francez.
Nëse do zgjidhnim të fuqishmit e botës që kishin afërsi dhe kimi personale me Berlusconin, padyshim që janë Vladimir Putin dhe George W. Bush. Miqësia me presidentin rus ishte e palëkundur as nga lufta në Ukrainë. Suksesi më i madh politik ndërkombëtar i Berlusconit lidhet me Putinin në krijimin e Këshillit NATO-Rusi në samitin e Pratica di Mare në vitin 2022. Me George W. Bush ishte Iraku, në vitin 2003, kur Berlusconi rreshtoi Italinë me “Evropën e re” në favor të luftës.
Shpërblimi erdhi në vitin 2006, kur Berlusconi ishte në mes të fushatës elektorale dhe Bush e ftoi atë në Uashington për një vizitë shtetërore me të gjitha nderet, duke përfshirë edhe një fjalim në Kongres. Në ekstremin e kundërt të përputhshmërisë me Berluskonin, janë dy gjigantë të tjerë të politikës botërore të njëzet viteve të fundit: Barack Obama dhe Angela Merkel. Me të parën, gjithçka nisi gabim që në fillim, kur kryeministri italian e përshkroi dy herë presidentin e parë afrikano-amerikan të sapozgjedhur të Shteteve të Bashkuara si “të pashëm dhe të nxirë”, përpara se të këmbëngulte në një konferencë për shtyp se e kishte thënë pozitivisht. Madje shtoi se në atë moment «po mendonte për modelen Naomi Campbell».
Që atëherë, Obama ka mbajtur gjithmonë distancën e tij, veçanërisht pas gjestit disi vulgar të vlerësimit të bërë nga Berlusconi ndaj gruas së tij Michelle në G20 në Pittsburgh. Kjo nuk e pengoi presidentin amerikan në intervistën që më dha në Zyrën Ovale në korrik 2010, të lavdëronte Italinë dhe kryeministrin e saj për misionin në Afganistan.
Me Angela Merkel-in marrëdhënia ishte komplekse.
“Ajo kishte shumë respekt për të si një sipërmarrës dhe politikan, dhe të paktën në fillim u besonte gjykimeve të tij por nuk mund të duronte mënyrat e tij patriarkale, shakatë e tij të vazhdueshme me sfond pothuajse gjithmonë seksual. Dhe pastaj ishte çështja e dhuratave, të cilat Berlusconi ia niste dhe e turpëronte shumë, veçanërisht pasi ajo i shpjegonte çdo herë se nuk mund t’i pranonte me ligj”.
Pak kohë pas dorëheqjes së Berlusconit, në një intervistë me disa kolegë evropianë, Merkel tha: Berlusconi nuk ishte i lehtë. Por unë kam punuar me të. Në këshillat evropianë ai mbajti një fjalë hapëse dhe një mbyllëse, por në mes pranoi gjithçka. Ishte në rregull. Vetëm në fund u bë fatkeqësi.
Megjithatë, momentet e acarimit më të madh të Merkelit ndaj Berlusconit ishin për shkak të keqkuptimeve. E para është se cavalieri ndoshta nuk e ka shqiptuar kurrë fyerjen “Culona inchiavabile“, por i është faturuar gjithmonë atij. E dyta ndodhi në samitin e NATO-s në Baden, në pranverën e vitit 2009, kur kancelarja e priti për disa minuta Berlusconin, i cili në vend që të shkonte drejt hyrjes, ishte tërhequr në breg të lumit për të bërë një telefonatë.
Berluskoni, ende në telefon, nuk ishte aty. Realisht, në mbrëmje u mësua se ai po fliste me presidentin turk Rexhep Tajip Erdogan, një nga liderët me të cilin ka pasur gjithmonë marrëdhënie të shkëlqyera personale, duke përdorur pretendimin se po përpiqej ta bindte që të pranonte emërimin e danezit Anders Fogh Rasmussen si Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s. Ndërmjetësimi shkoi mirë
